 |
| http://ihatecommuting.files.wordpress.com/2008/09 /the-pusuit-of-happyness.jpg |
පහුගිය දොහක මට හම්බ වුනා මීයෙක්. එයා ඔය අපේ බ්ලොග් එහෙමත් කියවනවා - යමක් කමක් දන්න සතා.
අර මීපුර වැසියෝ එකේ හිටියෙ.
"පොත් හතක් අටක් දැනටත් ලියා දාලා..
තියෙනව, මත්තටත් තවත් ලියනට හිතේ ඇඳීලා.."
අන්න එයා.
මීයා: මොනවද බස්සෝ, උඹ මේ ලියන කතා? මෙලෝ රහක් නෑ නෙව? දැං බලාපං, එක්කෝ මෙලෝ යකෙකුට නොතේරෙන ටැක්නිකල් පෝස්ට් ලියයි, නැහ්නං, කලිං පෝස්ට් එක වගේ අවලං කතා ලියයි. ඇයි යකෝ, බවලතෙකුට ලැජ්ජාවක් නැතුව කමෙන්ට් එකක්වත් දාන්න පුළුවනෑ? අර වීර කාන්තාවො දෙන්න නැහ්නං, සුම්මා තමා
" ඉතිං මං වෙන මොනව ලියන්නද, මී නයිදෙ? ඔය දන්න බඩකඩෙත්තුව තමා ලිව්වෙ"
"එහෙම නෙමෙයි. ලියපංකො ඉඳල හිටල හරි සම්භාව්‍ය එකක්. ඔය පොත්පත් විචාර වගේ එව්වා"
" මඟුලක් කියනව. ආං අරහෙ හැලපෙ එකක් ලියල, අර මැරිච්ච කේ. ජයතිලක මහත්තයත් බැනුම් අහගත්තා " සුරංගනා කතා ලිව්වය, ගං වල ගෑණු එහෙම නැත" කියල"
" හරි එහෙම නං මෙහෙම කොරපං.කකා වගේ දාපං ලින්ක්. ඊට පස්සෙ, කොහෙන් හරි කතාව පටන් අරං, කැරකිල වරෙන් වරායෙ කිටියට"
" ඉතිං මං වරායෙ කිටියව දන්නෙ නෑ නෙව?අනික ඔය බළල්ලු එක්ක නෑ නොවැ මයෙ වැඩි පයිරු-පාසානයක්. කොච්චෝරවත් 'ඤෑස්' කියාගත්ත ගමන්මයි'"
" ඇයි බොල, කව්ද උඹට වරායෙ කිටිය ගැන ලියන්න කිව්වෙ? ඒක හැලපෙ බලාගනී. උඹ ලියපං , උඹ දන්න දෙයක් ගැන"
" හරි එහෙනං මං ලියන්නම් consumerism ගැන. මට ලඟදි නෝනෙක් බැන්නත් එක්ක 'කුම්මැහි බස්සා' කියලා"
"හා, අන්න එහෙම හොඳා"
-----------------------------------------------------------
මෙදා සැරේ නං, පවුලේ සැමට එකට කියවිය හැකි, සම්භාව්‍ය පෝස්ට් එකක් ලියනවමයි කියල හිතාගෙන ගියා ජාලෙ පැත්තෙ. මොකටද ජාලෙ ගියේ ඇහැව්වා? ඇයි ආයිබෝං වෙන මොනවටද, කාගෙ හරි පෝස්ට් එකක් හොරා කන්ට නෙව?
ඔන්න හම්බ උනා නියම පෝස්ට් එකක්.
Consumerism and the Pursuit of Happiness
කතාවක් තියනව නෙව reinventing the wheel කියල. මේ මහත්තයා මහන්සිවෙලා මෙච්චර හරබර විදිහට මාත්තුරුකාව ගැන ලියල තියෙද්දි ආයෙ මාත් ලියන්නෙ මොන ඇන්නෑවකටෑ? ඒත් ගෙඩි පිටින් උස්සන්නත් බයයි. ඇයි දෙයියෙනේ වසවර්ති මාරයගෙනුත් බේරෙන්න එපැයි. මොනව නැතත් උන්දැව ෂේප් එකේ තියාගන්ට ඕනෙ. මොකද මං දැනටමත් කියල තියෙන්නෙ , මේ ඉන්න ආගම් කරේ තියාගෙන, මිනී මරන්න උනත් රෙඩි සර්දාවන්තයො යන්නෙ දිවියලෝකෙ නං, මට අපාය හොඳා කියල.
ඔහෙලට ඇත්තම කියන්න, මං ඒ පෝස්ට් එක කියෙව්වෙ උඩින් පල්ලෙන්. මගේ හිත ඇඳිල ගිය වාක්‍යකුයි, තව කමෙන්ට් එකකුයි විතරක් මෙතන දාන්නං:
“I shop, therefore I am” කියල කිව්වෙ , Il mondo di una povera pazza නෝන. මාත් ශොපින් යන්න කැමතියි. වරු ගනන් රස්තියාදු වෙන්න නෙමෙයි. කලින් සේල්ස්/ ඩීල්ස් තියන එව්ව බලල, සමහර විට ඔන්ලයි ඕඩර් කරල එහෙම.
ඔන්ලයින් බඩු ගන්න එකේ. වාසි, අවාසි සහ අවදානමක් තියෙනව වුනාට එව්වා අවම කරගත්තාම , සමස්තයක් වශයෙන් වාසි වැඩියි. තව, බලං ඉඳලා, ඉඳලා , ගිහින් ලියුම් පෙට්ටිය අරින කොට පාර්සලයක් තියෙන දැක්කාම එන සතුට. හම්මේ, හරියට නිකං බාප්පව දැක්ක වගේ තමා :)
අරපරිස්සම ගැන ඇටමිදුළුවලටම කාවැදිච්ච ගැමි සංස්කෘතියක හැදී වැඩිල, දැන් පාරිභෝගික සමාජීය රටාවේ මුදුන්මල්කඩ වෙච්ච සමාජයක ජීවත්වෙන මට, අර "ආරේ ගුණ නෑරේ" වගෙ දේවලටත් මුහුණ දෙන්න වෙනවා.
" ඈ බොල බස්සො. තෝ අදත් අර පාවිච්ච් කරපු ටූත්බ්‍රෂ් එක අරං තිබ්බා නේද? විසිකරපිය කිව්වෙ, එනව මෙතන කුණුගොඩවල් එකතු කරගන්න"
" අනේ බං, ඕක තිබ්ච්චාවෙකො. ඔය දුවිලි බැඳිච්ච සර්කිට් බෝඩ් සුද්ද කරන්න , කියාපු භාණ්ඩෙ"
උදාහරණය විදිහට , මයෙ චකබ්ලාස් වෙච්ච හාඩ් ඩිස්ක්වල බෑඩ් සෙක්ටර්ස් චෙක් කරන්න මට ඕනෙ වුනා hard disk docking station එකක්. මෙන්න ගණන්:
හහ්, අපි අහුවෙයි ඔව්වට. ගිය සැරේ සේල් එකකින් ලාබෙට ගත්ත external hard disk එකක් වේලි, වේලි තිබ්බා. ගැලෙව්වා මදේ. හාඩ් ඩිස්ක් එක අරං කම්පුටරේට දාලා . ගත්තා මදේ.
වැඩේ ටිකක් කැත වුනාට, නියම hard disk docking station එක. බළල මැටි වුනත් මොකෝ ආයිබෝං, මීයො අල්ලනව නං :)
අර උඩින් තියෙන සුදු මහත්තගෙ පෝස්ට් එකේ consumerism ගැන දිගට හරහට නෙලල තිබ්බත්, මෙන්න මේ කමෙන්ට් එක දැක්කාම , මට හිතුන , බලාගෙන ගියාම ඒකක් ඇත්ත නෙව බොලේ කියල:
What do you call standard of living? we work our ass off, only to get sick at 40, there is no creativity, no time to think, only greed and stupid people following other stupid people.
I am 23 and I already feel so tired..there is so much running, run through college – no time to gain knowledge, just getting grades is enough, then job, again running to earn some money, then get sick, running still, then I die, having to realize, that I have wasted such an opportunity to be alive.
Poor people, we are no naive and so ignorant..
මං හිතෙන්නෙ"Poor people, we are so naive and so ignorant.." වෙන්ට ඕනෙ. ප්‍රින්ටින් බිස්ටේක් එකක් වෙන්ටෑ :)
ඇත්තටම අපි අත්‍යාවශයම නොවෙන බඩු ගන්නෙ ඇයි? සමහර විට ආසාවට, නැත්නම් හිතේ සතුටට. ඉස්සර මගේ විනෝදාංශයක් වුනේ ඉලෙක්ට්‍රොනික්ස්. අද ඒකට වෙලාවක් නෑ. වෙලාව තිබ්බත් කම්මැලියි. කලා කියල ඇති වැඩකුත් නෑ, අළුත් එකක් ගන්න එක ඇත්තටම ලාභයි. ඒත් විසි කරන්න හිතෙන්නෙත් නෑ, හදන්නෙත් නෑ. තාමත් ලාබෙට ටූල්ස් දැක්කොත් පටස් ගාලා ගන්නවා.
ඒකයි මං කලින් කිව්වෙ, බඩු ගන්නෙ අත්‍යාවශය නිසාම නෙමෙයි ආසාවට කියල. ඉස්සර ගන්න ආසාවෙන් හිටිය, ඒත් දැන් අවශ්‍යම නැති දෙයක් වුනත්, දැක්කාම ගැනෙනවා. මටත් හිතෙන්නෙ කමෙන්ට් එක ලියල තියෙන හාදයා හරියි කියලයි. ගන්න හිතෙනවා නං, පුළුවන්කම තියෙනවා නං, ඕන පාං බාගයක් දෙකයි පනහයි කියලා ගන්න එකයි ඇත්තෙ :)
Arjob