බකුසු සිත්තරා

බොහෝ කාලෙකට පෙර බස්සාට කියවීමේ පිස්සුවක් තිබුනා. අතට අහුවෙච්ච පොත් පත්තර , නවකතා, කෙටිකතා, පරිවර්තන, අනුවර්තන , ඔය කොයිවත් ඇරියෙ නෑ. ආං ඒ කාලෙ කියවපු කෙටි කතාවක් මේක. කතාවෙ නම, ලිව්වෙ කව්ද කියලා මතක නැති වුනාට, කතාව නං අද කියෙව්වා වාගේ මතකයි. 

කතාව පටන් ගන්නෙ"අමුපතනය අමුම අමු පිටිසරකි" කියලයි. ඔය අමුපතන ගමේ අළුතින් විවෘත කරපු තැපල් කන්තෝරුවට එනවා සිදාදියෙන් තරුණ තැපැල් මහත්තයෙක්. දන්නවනෙ ඉස්සර ගමේ තැපැල් කන්තෝරුව කියන්නෙ තැපැල් මහත්තයාගෙ නවාතැනේම කොටසක් කියලා. ගොවිතැන් බතක් කරගෙන බොහොම සරල දිවියක් ගතකල ගම්මු තැපැල් කන්තෝරුවෙන් වැඩක් ගන්න අය නූනත් ගමේ අළුතින් පටන් ගත් කොහු මෝල නිසයි ගමට තැපල් කන්තෝරුව ලැබුනෙ. ඒ නිසාම තැපල් කන්තෝරුවට කෙනෙක් ආවෙ බොහොම කලාතුරකින්. සිදාදියේ ජීවිතයට හුරුවෙච්ච තැපැල් මහත්තයට මේක බොහොම නරකට බලපානව. කම්මැලිකමේ ඈණුම් අරිමින්, තැපැල් මහත්තයා , වතුරට දාපු බස්සෙක් වගේ ජීවත් වෙනවා.



කාංසිය මැකෙන්න කියලා, තැපැල් මහත්තයා හිතනවා සංගීතයට නැඹුරු වෙන්ට. බට නලාවත් ගෙන්න ගන්න තැපැල් මහත්තයා ඒක වාදනය කරන්න හදනවා, ඒත් එකෙන් එන්නෙ ග්‍රීස් නැතිව කැරකෙන කරත්ත රෝදයකින් එනවා වගේ හඬක් මිසක් මිහිරි නාදයක් නෙමෙයි. ඒ වැඩේ හරිගියේ නැති තැන , තැපැල් මහත්තයා හිතනවා චිත්‍ර අදින්න ඕනෙයි කියලා. ඒකට ඕනෙ කරන අඩුම-කුඩුම ටික ගෙන්න ගන්න තැපැල් මහත්තයා මනස්කාන්ත දර්ශණයක් අඳින්න මුල පුරලා, අඳිනවා කන්දක් ඉස්සෙල්ලාම. ඒක කන්දක් නොව නිකම්ම නිකං මැටි ගොඩක් වගේ පේන නිසා, හිත කලකිරෙන තැපැල් මහත්තයා , නගරයේ උද්යෝගීමත් ජීවිතය ගැන සිහින මවමින්,දුකසේ කාලය ගත කරනවා.

ඒත් අපේ කතානායකයාගේ ජීවිතය දිගටම එහෙම වෙන්නෙ නෑ. ඒත් මම මේ කතාව මෙතනින් නවත්තලා , දැං කියන්න යන්නෙ මේක බස්සාගේ කතාවට සම්බන්ධවෙන ආකාරයයි.

බස්සටත් හිතුනා සිත්තරයක් අඳින්න. ගත්තා මවුසා ගැහුව ඉරක්. ඒක සරල රේඛාවක් නං නෙමෙයි. ඇන්ඳා වෘතයක් ඒක නිකං තැලිච්ච පකිස් පෙට්ටියක් වගේ වුනා. අපේ කතානායකයා නං වැඩේ ඔතනින්ම අල්ලලා දානව නෙව. හහ්, එව්ව කොහෙද මං බස්සෙක් මිසක් තැපැල් මහත්තයෙක් යෑ?

මං නෙමෙයි සැලුනෙ. ඇන්ඳා චතුරශ්‍රයක්, වෘතයක් වෙලා එයිද බලන්න. ම්හු, ඒකත් හරි ගියේ නෑ. මේක මවුසාගේ අවුලක් කියල හිතලා ගත්තා ගැ‍ෆික් මෙව්වා එක. ඇන්ඳා, ම්හු..ඉතිං මොකේදෑ දං වලඳන්නෙ? එත් ඇරියෙ නෑ. කියවන්න ගත්තා සිත්තර ඇඳිල්ල ගැන. මෙන්න හොයා ගත්ත දේ:

සිත්තරෙක් වීමට කෙලින් ඉරක් ඇඳ ගැනීමේ හැකියාවක් අවශ්‍ය නැත. ඒ තියා මොනම උලව් හැකියාවක් වත් අවශ්‍ය නැත, කෙලින්ම පාට, පාට උලාගෙන , උලාගෙන යන එකයි තියෙන්නෙ. සම්භාව්‍ය චිත්‍රයක් යනු බලන එකාට තියා ඇඳපු එකාවත් ඒකෙ තේරුම නොදන්නා එකකි. එතකොට තමා බලන එක එක එකා ඒකට විවිධ අර්ථකතන දෙන්නෙ. ඔහෙලට විස්වාස නැහ්නං බලන්න පහල තියන සිත්තර දිහා. ඔය සිත්තර දෙක ඇඳලා තියෙන්නෙ විශිෂ්ඨ චිත්‍ර ශිල්පියො දෙන්නෙක්. එක්කෙනෙක් නං ලෝක පූජිත කලා කාරයෙක් - පිකාසෝ. හා, කියන්න බලන්න කොයි එකද එයාගෙ කියලා? බෑ නේද? මං දන්නවා වෙනස් හොයාගන්න බැරි තරමට දෙකම විශිෂ්ඨ කලා නිර්මාණ බව :)

දැං තේරෙනව නේද, මං කියාපු දේ? ඒ නිසා ඔබටත් විශිෂ්ඨ චිත්‍ර ශිල්පියෙක් වීමට අවශ්‍ය නං මං කියාපු විදිහට පාට, පාට උලාගෙන , උලාගෙන යන එකයි තියෙන්නෙ.





ඔය උඩින් තියන සිත්තරේ ගත්ත පොත ලස්සන රුසියන් ලමා කතාවක්. මෙන්න ලින්ක් එක PDF එකට.
http://www.arvindguptatoys.com/arvindgupta/mir-nosov-dunno.pdf


කතාවෙ මේ පරිච්චේදයෙ නං පොඩි ආදර්සෙකුත් තියනවා: අනුන්ව සමච්චලයට ලක්වෙනකොට උඩ පැන, පැන හිනාවෙන අය, තමන්ටත් ඒදේ වුනාම හැසිරෙන හැටි :)



ප.ලි:

පොත් ගුල්ලා දීපු ඔත්තුවක් අනුව ඔරිජිනල් තාගෝර් තුමාගෙ පොත හොයා ගත්තා. මොන එකක්ද මන්දා, ඒත් ඒක අර හිංගල කෙටි කතාව තරම්ම හිතට වදින්නෙ නෑ.

STORIES FROM TAGORE


කතාව ගැන කව්දෝ ලියන තිව්ව මෙන්න මේක නං බොක්කටම වැදුනා :)




Human hopes are not always bound by reason, and such hopes are, more often than not, found to be illusory. The village girl - Ratan was tempted to find a hope in her companionship with and steady dependency upon the postmaster. But when the postmaster chooses to leave the village, and Ratan's prayer to take her with him is not granted, she is left alone with tearful eyes. The postmaster philosophises that all such finer feelings of companionship are bound to be left and forgotten in the real course of life. But, for Ratan, it means genuine hope being dashed to the hard ground of realities.