කඩචෝරු

http://farm5.staticflickr.com/4068/4242246916_65d82a0642_z.jpg

බඩේ ගාය කියන්නෙ බස්සගෙ ප්‍රියතම අසනීපය. දැං බලාන්ට, ඔය උණ, හෙම්බිරිස්සාව වගේ  අජූත ලෙඩ හැදුනාම  ඇඟට පන නෑ, සති ගාණක් යනකං විඳවනව නෙව. ඒ වගේද බඩේ ගාය, හැදුනා නං, සැරට කලු කෝපි එකක් හැදුවා  දෙහි බෑයක් මිරිකලා දැම්මා , ඇදල ඇරියා , අහවරයි නෙව. දරුණුම එකක් නං, බ්‍රැන්ඩි  ටිකකුත් දානව, නැහ්නං අත්දු‍ටු බේත තමා ක්‍රිම්රාජ කරල් ගුලි. ඉඟුරු ඉස්ම, දෙහි යුෂ, මීපැණි  සම සමව ගෙන, ගුලි  දෙකක්  සමග ගිලිනු , පත්තියම් නෑ, ගුලි වල පුස් තිබුනාට නරක් වී නොමැත ( මයෙ හිතේ ඒ කියන්නෙ ඇක්ස්පයරි ඩේට් නෑ වෙන්ටෑ )




බඩේ ගාය, නොහොත් පස්සා පැත්තේ අමාරුව ගැන කියල පටන් ගත්තෙ,බස්සගෙ ප්‍රියතම කෑමක් වෙච්ච කඩචෝරු ගැන කියන්නයි. . කඩචෝරු  වලට කැමති කෙනෙක්, අනිවා බඩේගායටත් කැමති වෙන්නම ඕනෙ, මොකද  ඔය දෙක ගහයි පොත්තයි වගේ එකටම බැඳිච්ච දෙකක් නිසා. පොඩි කාලෙ කඩචෝරු කෑවෙ හොරෙන්, ඇයි දැක්කොත් බණිනවා " හා, කාලා වරෙන්කො, බඩේ ගාය හදාගෙන" කියලා. එහෙම කියල  බස්සා ගේම අතහැරියෙ නෑ. ඌ කඩචෝරු කාලම, බඩ  පදං කරගත්තා කොන්ක්‍රීට් කෑවත් දිරවන ගාණට.





එතකොට අර කෝච්චිය ඉස්ටේසමකට ඇල්ලුවම ඇහෙන කංකලු  නාදය " වඩේ, වඩේ, ඉෂ්ෂො වඩේ ඒ..ඒ..... හප්පේ  මතක්වෙන කොට තනි ඇහැට ඇඬෙනවා.. ආයිබෝං.

http://travelandfoodworldwide

.files.wordpress.com/2012/10/20121028-192917.jpg

http://migrationology.com/wp-content/uploads/2012/01/woodapple-fruit.jpg

එක්තරා අයිතිහාසික වාදෙකට පුරසිද්ද නගරයක තමා , බකුසු ගමට කිට්‍ටුම ඉස්ටේසම තිබ්බෙ. කොච්චියෙ ඇවිල්ලා, ඉස්ටේසමේ ඉඳලා බස් නැවතුම් පොලට එන පාරෙ  තිබ්බා  බේකරියක් - ගල්කන්ද හෝටලේ. ඉස්සර ඔය හෝටලේ හවසට දාන, උණු, උණු මාළුපාන් වලට ගහන්න එකක් ඒ අහල ගං හතකවත් නෑ. හදන්නෙ ටිකයි, මොනවද ආයෙ විකිණෙන්නෙ උණු කැවුම් වගේ. එයින් එකක්, දෙකක් නිවාර්යෙන්ම බස්සගෙ  බඩටත් ගියා.

http://2.bp.blogspot.com/-9lU8otM34zs

/UJ7YYkXs_XI/AAAAAAAATHw/WD4aJSEKbt8/s

1600/kandy +sri+lanka+street+food+tour+

kottu+roti+hoppers+18-10-2012+2-29-35+PM.JPG

ආ එතකොට  ඒ පාරෙම  හිටිය "කඩලෙ". දුං දාන කඩල බේසමත් තියාගෙන  හිටියෙ. සුදු සරමයි, සුදු කමිසයයි ඇඳලා. බොහොම පිලිවෙලයි. ඒ වගේම හරිම සුහදශීලියි. මතක විදිහට තරුණ මුස්ලිම් වෙළෙන්දෙක්. පුදුම රහක් තියෙන්නෙ.  බැදපු මිරිස් කෑල්ල හපලා, කඩල කාලා, වැඩිසීනි ප්ලේන්ටියක් බීවාම, ආයෙ  නිවන් ගියා වගේ තමයි.




 මං හිතන්නෙ, මෙව්වා මෙච්චර රසයි කියල දැනෙන්න , අවස්ථාව සහ පරිසරය බලපානව ඇති. බොහෝ ඉස්සර කියවපු කෙටිකතාවක ඔන්න ඔහොම අදහසක් තිබුණා වගේ මතකයි.පාරක් අද්දර තිබුණු "දුවන ගිරියකට" මහත්තයෙක් ගොඩවෙනවා, හැමෝම ඒ කඩෙ තේ හරිම රසයි කියන නිසා. තේ බිව්ව මහත්තයා කියනවා තේ රස නැහැයි කියලා. මුදලාලි කියනවා " මේ තේ වල රස දැනෙන්නේ ' ඇඟ මහන්සි කරලා වැඩ කරන මිනිසුන්ට විතරයි" කියලා.




මේ කතාවෙ යම් ඇත්තක් ඇතියි කියලා මට හිතුනෙ, කලකට පෙර, මැදපෙරදිගදි දැක්ක දර්ශණයක් නිසා. දවසේ  ලැබිච්ච සුළු නිවාඩුවෙ,  හෙවනකට වෙලා " චායි" එකක් රස විඳින, දුප්පත් ආසියාතික මහාමාර්ග කම්කරුවෙක්. ඔහු ඒක කොච්චර හිත් ඇදගන්න විදිහට බිව්වද කියනව නං, මටත් "චායි" තිබහවක් හැදුනා.අපේ රටේ තේ වැව්වට, ඉන්දියන් කාරයො තමා තේ හදන්න කප්පිත්තො.අර චායි කියයි මේ චායි කියයි. මට දැං මතක "ගරම් චායි" විතරයි. ගරම් චායි කියන්නෙ, කිරි තේකක්, පොඩි සැරකුත් එනවා, තව ඔය සුවඳ කුළුබඩු, සරක්කු එහෙමත් දාලා නිසා, අපූරු සුවඳකුත් තියනවා.ඉන්දියාවෙ ටී මේකර්ලා තමයි "චායි වාලා"ල.ඉන්දියන්කාරයො කියන්නෙ  චායිවාලාලගෙ  අඩිය, යාරෙට ඇදලා දාලා දෙන  චායි එකේ කොලිටිය , ගෙදර හැදුවට ගන්න බෑ කියලයි.



ඉස්සර අපි චන්ද අහන්න නිදි මර,මර, ටීවී එකේ පිචෑර් බල, බල, කාපු කඩල  මතක් වෙනව.ඉස්සො වඩේ නැති, කඩල කාරයො නැති, චායි නැති රටක  ඉන්න වුනොත් , අපි මොකද කරන්නෙ? කඩල හදාගෙන කනව, මෙන්න මෙහෙම :




මේක මේ කම්මැලි බකුසු රෙසිපිය. හදන්න යන්නෙ විනායි පහයි. ඒත් හොඳ රහයි.




තම්බපු කඩල ටින් එක කඩල, කඩල ටික හෝදලා  පෙරා ගන්න.



කඩල දීසියකට දමා, මයික්‍රොවේව් එකේ විනාඩි තුනක් වසා තම්බාගන්න.

උණු කඩල දීසියට, මාගරින් හෝ බටර් යහමින් දමා, චයිනීස් චිලි සෝස්, අලුත අඹරාගත් ගම්මිරිස්, අමුමිරිස් කෑලි ටිකක් දමා කලවම් කර ගන්න.



එච්චරයි. ගම්මිරිස් නං ඒවෙලාවෙම කොටපුව වෙන්නෙ ඕනෙ, නැත්නම් රහ නෑ